4 EKİM 1994
Ankara garýnda 13 numaralý perondayýz,
Saatler 13ü gösteriyor muavin kimse kalmasýn diye baðýrýyor,
Sen verdiðin son buseyle kardelenler açarken yanýndayým diyordun.
Otobüse bindiðinde solyaným tarifi imkansýz þekilde aðrýyordu.
Sen söz vermiþ yeminler etmiþtin,kardelenler açarken dönecektin.
Kaç gündü kaç aydý þunun þurasýnda çabuk geçerdi,
Sensiz geçen her gün bana bir asýr gibi geliyordu.
Boðuyordu bu þehrin havasý nefes alamýyordum.
Bazan içim ürperiyor hiç dönmeyeceksin korkusuna kapýlýyordum.
Sabahlarý simit almýyordum o simitçiden,
Senin geçtiðin yollardan artýk geçmiyordum,
Nede olsa sayýlý gündü çabuk geçecekti.
Sen gideli çok olmuþ aðustos sýcaklarý bastýrmýþtý,
Kardelenler açmadý yada ben görmedim.
Olsun be gülüm ben beklerim.
Sen gazeller dökülürken sonbaharda gel...
Bir sabah penceremden baktým,
Kar yaðmýþ tüm þehir bembeyaz.
Biliyorum bu defa kardelenler açarken döneceksin.
Aylardan nisan bu yýlda açmadý kardelenler.
Artýk ne aylarý nede yýllarý saymýyorum,
Ýsmin yüreðimden resmin gözümden silinmedi,
Sesinse kulaðýmda hala kardelenler diyorsun.
Biliyormusun ne kar yaðýyor nede kardelenler açýyor.
Senin dönmeyeceðini kardelenler anladý bir ben anlayamadým.
Bu gün 4 ekim 2008
Biliyormusun sen gideli tam 14 koca yýl oldu,
Ben deðiþtim saçlarýmýn bir kýsmý döküldü,kýrlaþmayada baþladý,
Aynaya bakýnca yüzümdeki derin çizgilere takýlýyor aklým.
Sendenmi yoksa yýllardanmý,her çizgide senmi varsýn yoksa ayrýlýkmý.
Bildiðim tek þey yýllarýn çok þeyler götürdüðü benden.
Ben hala sensiz yaþayamam sandýðým bu þehirde yaþýyorum.
Hala o günki gibi nefes alýrken zorlanýyorum.
Yüreðimden atamadým atamýyorum ben seni.........
Orhan Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.