Sen bir çiçeði çaðýrmak topraðýnda mesut, Bulut kokulu kuþ sesleri konmak daðýldýðýmda. Tam bir öðle ýssýzlýðýný ütülerken avluda dut, Yaþamaya birden ýsýnmak seni hatýrladýðýmda.
Bir çözülme aný kahroluþlarým hep kopçalar kopar, Parazitli radyo ve siren döküntüleri gece yüklü. Akar gider boþ ömür trenleri saymadým kaç katar; Senin düdüðün çalýncaya kadar yüzümün þekli!
Biliyorum daima sen çýkarýyorsun beni tünellerden, Senin güzel umutlarýna asýlýyorum adýn sevgi çekçeði. Unutursam hatýrlat isyanýmý al dikenli tellerden, Býrakma yalnýzlýðýmla baþ baþa n’olur sesle beni!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.