Damlalar bir deli çýðlýk misali Sessizliðime çýð gibi düþer Ve çarpar yaðmur beynimin duvarlarýna
Yaðma, yaðma ne olur, dur! Unutmaya çalýþtýðým acýlarýma Umudumun yarýnlarýna yaðma Islanýr üþür düþlerim.. En kuytulara sýðýnýr gizlerim.
Yama üstüne yama tutmayan Sökükleri bol bir hayatýn içindeyim Bir de kýrýksa ellerim ve dahi dizlerim Ýþte o zaman ürperir.. Titrer, gözbebeklerimdeki çocuk
Yazmasýn mý ellerim? Kýrmalýmýyým tüm kâlemleri Yýrtmalýyým belkide, dolu boþ bütün beyaz sayfalarý Ah! unutabilirmiydim ki Yýllarýmý çalan ve acý veren arsýz geçmiþimi Kimbilir...
Yaðmur birikintilerinde aradým hep âþk’ý Nehir olup çaðlayamadým Karýþamadým göllere ve denizlere Kurudum.. kurutuldum.. Bir küçük tohum bile yeþertemedim Çatlamýþ topraklar hep kanýmý emdi Sarýlamadým bir aðacýn köküne Uyuyamadým akþamlarý huzur içinde
Yaðmur! yaðma ne olur dur Yaðdýrma lânetini gülüþlerime Silme ruhumda yol bulan ayak izlerini Yaðma benliðime n’olur Akýtma hislerimden... beyaz bir güvercine ram olmuþ hayâllerimi