O Gece, Ay ýþýðý deðildi, geceye düþen Ayrýlýklardý pýrýltýsýný terk eden Geride sessiz bir ölüm, Ýçten içe ölünen Sabahýný bekleyen. Yok, ýþýmaz gün ýþýmaz Bunca karanlýk varken.
Ve ben; Doðrulup kalkamam artýk Düþtüðüm yerden…
O Gece, Geçmiþ yeniden yaþandý Dört mevsim birden yaþandý, Geçmiþ sorgulanýrken.
Ve hazan, Ve yýlan… Koynumda büyüyen Engerek, Yavaþ yavaþ öldüren.
Çakalsý… Bir leþe insafsýzca üþüþen.
O Gece, Yeniden doðmak istedim Yeniden, Öðrenmek için sebepleri. Deðer mi bunca yitirilen.
Olmadý, Bir sustu penceremden süzülen Ýçerime gömülen…
O Gece, Yýlgýn bakýþlarýmla Aynalara kýzýyorum Hüznü gizlemiyor yüzümden.
Ve ben, Kalkmalýyým yerden, Çökmek benim harcým deðil Ben, Bu yangýnýn çýraðý Ben bu sevdanýn ustasýydým. Býraktým… Gitmelerini izlerken, Geriye dönen… El sallayan utansýn…
Sosyal Medyada Paylaşın:
muratkartal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.