sýðýndý kendine
sýðýntý bir kentin önsözü ile
ölüm daha küsmemiþ bedene
sis görünümlü yalnýzlýk
uzak bakýþlý kadýnlarýn kirpiklerinden süzülür
þimdi
istihare yorgunu gözlerin
zulüm bir fermaný okur gibi
oysa eþkali bellidir mavinin
bir esrar çubuðundan çekilir gibi daðýlýr anýlar
çektikçe kendine beni
mezalim yanýna kâr kalýr
ki
zalimle iþbirlikçidir aþk
bir kavimdir
gayri meþru yüzlerin saklandýðý
öyle sýký saklar ki nefsi
tükenir günahlar
sahte gerçeklerle
þahrem þahrem olan söz
sabrýn hançeresine dayanýr
oysa eþkali bellidir kelimenin
“seni seviyorum” gibi düðümlenir dudaklar
düðümledikçe kendine beni
yalanýn ilmekleri atýlýr kör gözlerde
ki
yalanla iþbirlikçidir aþk
meleklerin ayak izini takip eden sevgili
kalbini sýnadýðýn yollar
kendini kaybetmiþler için çileyse eðer
düþtükçe deðerlenmiyor sevmeler
kendimi dualardan sürüp de geldim
adýmý
kurtlanmýþ bir yazgýnýn
þeceresine yazan tanrý
yüzümün en arsýz yerine yazmýþ adýný
oysa eþkali bellidir sevginin
kaidesinde deðil
kalbinde kazýdýkça çýkar ortaya
kazýdýkça kendine beni
sevgiye göz altý ölüme tutuklama
ki
ölümle iþbirlikçidir aþk…