-Başlıksız-

Yiðit isen önce, nefsini hakla,
Ele sövüp-saymak, iþin kolayý…
Nefis perde koyar, mantýða-akla,
Düþeriz yanlýþa, bundan dolayý…

Dünya nimetini, gaye addeden,
Mânâya geçmeli, kutsi haddeden.
Kurtarýnca zaten, kalbi maddeden,
Gelse de fark etmez, þerrin alayý.

Arzular yanýltýr, insaný bazý,
Koymazlar olalým, makule razý.
Gönülde saðduyu, elde terazi,
Akýlla tartmalý, her bir olayý.

Ýblisin elinde, nefsâni tatlar,
Müþteri bulunca, üstüne atlar.
Zafer sevinciyle, gülmekten patlar,
Ýçten fethedince, bir kez kaleyi.

Sahte övgülere, yüz vermemeli,
Tevazu yurduna, güz ermemeli.
Sevginin üstüne, köz sermemeli,
Ebedi sürmeli, dostluk halayý.

Ýnsanlýk, insanca, fikirle elbet,
Nimetler çoðalýr, þükürle elbet.
Kulun Hakka baðý, zikirle elbet,
Takva ile parlar, kalbin kalayý.

Veli BOSTANCI

Sosyal Medyada Paylaşın: