Anne yol yorgunuyum,
Sanki göl durgunuyum,
Anla yar dargýnýyým !
Gel yüzüme gülümse...
Açmýyor tomurcuðum,
Düþtü mavi boncuðum,
El eder çocukluðum,
Koþuyorum kim gelse...
Tükenmedi umudum,
Ýnce çalýyor udum,
Su vermez de bir yudum,
Ya sýrtýný dönerse ?
Bak yaþým oldu elli,
Kýrýk dalýmdan belli,
Sýzlýyor gönlüm teli,
Yar dediðin bir bilse!
Bilmezse bölünürüm,
Kývrýlýp, dürülürüm,
Bir köþede ölürüm,
Aldýrmam gelen sese...
Gül attým bir gönüle,
Bakmadý bile bile,
Sarýp beyaz mendile,
Yaptým gönlüme kese...
Çoðaldý yedi verdi,
Kimin var gönül derdi,
Kapýmýzdan geçerdi,
Daðýtýrdým herkese...
Ben þimdi çok narinim,
Gül atsan incinirim,
Boþ kalýrken ellerim,
Yoruldum küse küse...
Anne, de me deðer mi ?
Yediðim bu son mermi,
Daðlarken yüreðimi !
Bir hayata, bir buse...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.