Bir türlü aklýn almýyor deðil mi?
Bu kadar sevilir mi bir insan?
Sus!
Yorumsuz kalsýn bu da zamanda asýlý hayaletler gibi..
Ne çok þeyi çýplak býraktýn giderken..
Perdelerimi, omuzumu,
Masanýn üzerinde her þeyden habersiz yanan mumu..
Ne çok þey titriyor hasretinden..
Kelimelerim, kalemim,
Kalemi tutan ellerim...
Gözlerine aþýktým ben..
Þimdi o gözler kimlere kilitli a adamým?
Ben burada hasretteyken,
Sen benden uzakta kimlere adanmaktasýn?
Bize en çok biz kýydýk..
Günlük kaygýlar,
Sahiplenebilme özlemleri,
Bencilce arzularla..
Þimdi ne denizler deniz,
Ne martýlar martý..
Ne simitteki susamlar ayný,
Ne de sahildeki çakýl taþlarý..
Biz þimdi çoðalýrken baþka aþklarda,
Yine birbirimize yönelik ihanetlerimiz,
Bitsede bitmeyecek,
Biz hiç tükenmeyeceðiz !!!
Elif SEZGÝN
Dip not : Kim kurtarýr insaný kendi ile yüzleþmekten? Üstelik aþk, koþup koþup duvara çarptýðým bir gerçekken.. Bunca acý, kendimden uzaklaþtýrýp, beni sana döndüren..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.