SEN BUNLARI HÝÇ BÝLMEDÝN
Gelgitlerimin arasýnda
Mekik dokurken
Seninle ilgili düþüncelerim ýsrarcý
Bir saplantý halini alýyor.
Elim bir çok kez telefona gidiyor
Vazgeçiyorum.
Düþündükçe çevremdeki boþluk
Karanlýða dönüþüyor,göz bebeklerim büyüyor.
Senin ve benim için neydi doðru olan
Bilmiyorum.
Senin için ben ne demektim
Zaten bunu da hiç bilemedim.
Sen !
Oysa sen ;
Benim için ‘’ yaþam ‘’ demektin
Eminim ki bunu bilseydin
Bunu bir görev kabul eder,bana bir hayat baðýþlardýn!
Ama !....
Bunu sana hiç söylemedim.
Bumerang etkisiyle severek
Sana hayatým derken
Kendi hayatýma nasýl kýyabilirdim ?
Sustum,
Hep sustum.
Ne kadar tuhaf deðil mi ?
Günlerce,aylarca,yýllarca sustum.
Sonunda !...
Söyleyemediklerim kaderim oldu...
Neden se ;
Hiç büyümeyen,
Haylaz bir çocuktum gözünde.
Savunmasýz ve korunaksýz, þýmarýk bir deli dumrul.
Bilmeden sindim yüreðinin köþelerine
Ben, seni büründüm bedenime !..
Yýllar,yýllar sonra
Bunu fark ettiðinde
Zýrhýn delinmiþ,yüreðin burkulmuþtu,
Ancak ;
Benim zýrhým çoktan delinerek lime lime olmuþ.
Sonbahar yapraklarý gibi dökülmüþ
Ayaklar altýnda ezilmiþti.
Sen hep benim rüzgarým oldun.
Nerden nasýl eseceði belli olmayan asi bir rüzgar.
Sen hep estin
Ben hep üþüdüm
Ama ;
Bunlarý sen hiç bilmedin !...
Hande HAGHGOUÝ
10.11.2008,p.tesi
çengelköy/ ÝSTANBUL
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.