DIŞLADIKLARIMIZ

Köhne bir sandalla açýlmýþým
Karadeniz’in hýrçýn dalgalarýnda,
Uçsuz ufuklara.

Döküyorum içimi yaradanýma...
Ne bir eksik... ne bir fazla.

Sonsuz ufuklarda
Misafirim oluyor bir martý..
Konuyor sandalýma...
Yorgun ve bitap
Týpký benim gibi.

Düþmüþ kanatlarý, kalmamýþ
Gözlerinin feri.

Belli ki yuvasýndan ve eþinden
Çok uzaklarda.

Uçamýyor bir daha...
Dönüþte... Býrakýrým kayalýklara.

Týpký:

Sokaða atýlan çocuklar,
Bakýmevlerindeki anne-babalar gibi.

Ýnsan olduðunu unutanlar gibi....

Sosyal Medyada Paylaşın: