Çocuk! ... (Sokak Çocuklarına)

Aylar yýllar geçer aþ ev görmez,
Kýyý köþe sokaklarda sel çocuk,
Devlet Baba bu yarayý süpürmez,
Avazýný Yaradan’a sal çocuk.

Düðümlenmiþ yüreðinde acýlar,
Çözülmezse düðüm dinmez sancýlar,
Kulak verin buna gardaþ bacýlar,
Sarýl bana hüzünlenme gel çocuk.

Kimi çiftlik kurmuþ yalý kapatmýþ,
Yaðlý ballý meze sofra donatmýþ,
Çocuk ekmek aþ derdinde çýnlatmýþ,
Gel yanýma verem dürüm al çocuk.

Ana diye aðlýyarak büyüdün,
Yolun soðuk taþlarýnda uyudun,
Rutubetli kokmuþ hava soludun,
Dili düðüm düðümlenmiþ lal çocuk.

Boþ geçiyor hayat gençlik çaðýnda,
Sap ol’madý þu dünyanýn daðýnda,
Tut elinden piþsin kendi yaðýnda,
Meyvesini verecek bir dal çocuk.

Dünya nimetine doyamadýn sen,
Bayraðný elinde sallamadýn sen,
Bir çocuk çocuða oynamadýn sen,
Akranýn yanýnda kendi el çocuk.

Kan aðlýyor gözlerim bu yaraya
Çocuklarým hasret sýcak yuvaya,
Al yanýna þen þak girsin havaya
Okuyup yaz yurda ýþýk sal çokuk.

Yarayý kurutmaya kafa yorsanýz,
Dileðni isteðni bir bir sorsanýz,
Çocuðun aklýndan akýl karsanýz,
Gülümser anlatýr size yol çocuk.

Devlet Baba sarýl kokla gülümden
Bilmem siz için ne gelir elimden,
Nasýl nasýl kurtulursun zulümden,
Çaresini kendin ara bul çocuk.

Eðitirsen kirli iþe bulaþmaz,
Köþe baþý aylak aylak dolaþmaz,
Sokak çocuklarý seli oluþmaz,
DOÐANÝ’nin yavrularý bal çocuk.

05.12.2005
Ýsmail Doðan


Sosyal Medyada Paylaşın: