Ýstanbul Düþ/tü!
Ýstanbul düþ/tü ellerime,
gözlerinden usul usul sessizce.
güvercinlerin yürek yangýný
içimizdeki heyecan
iþte Ayasofya!
iþte Hazerfen!
karabataklar bile ayný çýrpýnýþta,
vapur düdüklerinin ardýndaki,
köpük beyazýnda yiterken.
Ýstanbul’un martýlarý daha mý bir vefalý ne?
böyle mi denmiþti bir zamanlar?
vefasýzlýklara kýlýf biçerken!
ah martýlar !
bulutsuz martýlar...
öpüyorlar pervasýz,
kýz kulesinin utangaç gamzelerini!
kýz kulesi mahcup,
kýz kulesi acemi,
terletip ellerimi,
utandýrma beni!
yapma Üsküdar!
böyle miydi kavlimiz?
Çamlýcayý yeþile boyarken,
kutsal yeminimiz!
çekemedi mavi sevdamýzý,
hýrçýn Karadeniz!
Yenikapý hep sisli,
Yeni kapý kederli,
titriyor gemileri.
hele bir dinlen þurada,
dök içindekileri.
temmuz sýcaðý süpürsün,
alnýndaki þebnemleri!
Bab-ý âli!
yokuþlarýn yoruyor beni.
bir de aþkýn gizemi
býrakma ellerimi!
hiç býrakma!
hiç býrakma!
hiç býrakma!
e mi?
......... Haziran 2006 Ýstanbul/ Kadýköy
Sevim ÇAKICI(Yakýcý)
Almýla KARGÜLÜ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.