Va
Bir Kentin Gözyaşları
Bir kent ki öne çaresizlikten elleri üþümüþ
Sonra ise havasý, suyu ve ekmeði bozulmuþ
Sevdasý ise ayakaltýna ve maziye gömülmüþ
Kara bulutlar kirli ve kara bir mendil gibi
Örter yalnýzlýðýný gecelerde
Bir kent ki çarpýklýðýn ve
Ruhu üstünde kirli bir çöküþün sancýsýný çeker,
Her taraftan daðlanmýþ bedeninde.
Bir kent ki kalesi binlerce yýllýk mazinin uykusunda
Kedisinin gözlerinde güneþ ve deniz baðlý
Yüksek daðlarý,
Toz- duman olmuþ hayallerin gamýný yüklenmiþ
Göðünde martýlarýn baðrýþmalarýna
Yine bu kentin denizi ses verir coþkun yüreðiyle
Ýnancý ve saf kalbi taþýrken bu biçareyi
Sol yanýndan bir kurþunun acýsýný duyumsar
Henüz mevsimi gelmeden yapraklarý dökülür ellerine
Kaç kiþi bilir ki her kentin bir çocuk olduðunu,
Sevgiyi ve þefkatli elleri çoktan hak ettiðini
Yoksa her geçen an çocuksu gözlerinden
Dökülen yaþlar avuçlarýmýzý doldurur
….
Avuçlarýmýz hala dolmadý mý?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.