Kara Değil Kapkara

Kara sevda olsaydý, üç-beþ yýlda sönerdi,
Bu benimki, demek ki, kara deðil kapkara…
Istýrabým dinerdi, neþ’em geri dönerdi,
Kapansaydý zamanla, yüreðimdeki yara…

Yýllar yýlý görünmez, hasret yolunun ucu,
Göz yaþlarým doldurur, uzattýðým avucu.
Umurunda deðil ki, çektiðim bunca acý.
Hâlimi bilmeyen yâr, yâremi nasýl sara…

Hasret çeken gönlümde, mevsimler bire indi,
Kara kýþýn tüm hüznü, garip ruhuma sindi.
Benim arzuma inat, dertler üst üste bindi,
Vermedi felek cevre, bir lahza olsun ara…

Hicran, hissiyatýmý, çevreleyen bir duvar,
Müjdeleri tutar da, karamsarlýðý savar.
Böyle yarým yürekle, ne tadým ne tuzum var.
Düþmüþüm sevda diye, anlatýlmaz bir dara…

Anladým ki, olsa da, insanoðluyla yaþýt,
Aslýnda her sevdanýn ömrü hasrete eþit.
Vuslatýn dostu yok da, düþmaný çeþit çeþit,
Belli ki, sevdanýn da, bahtý ezelden kara…

Veli BOSTANCI

Sosyal Medyada Paylaşın: