Zaman dediðin þey sevgili, Birçoðumuz için deðersizleþti, Artýk ne köprülerimiz saðlam, Ne de yürüdüðümüz yollar. Rüzgârlarýn koynunda savrulurken þimdi, Bu yorgun çaðlarýn ortasýnda Kendimize ne yaptýk?
Belki bu yüzden üþüdük, Belki bu yüzden yorulduk. Alnýmýzdan süzülen ter, Gözlerimizden dökülen yaþ, Ya Ýsrafil’in habercisi, Ya da vuslatýn ilk iþareti…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oktay Güvener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.