SESSİZLİĞİN YANKISI

Bir gece, usulca dokundu sessizlik kalbime,
Adýný bilmediðim bir þarký çaldý içimde.
O an anladým;
Sen, yarým kalmýþ bir cümlenin
Hiç söylenmeyen son kelimesiydin.

Hüzün, elimi tutmuþtu o gün,
Ve ben ona yabancý deðildim.
Ama sen.
Bir bilmecenin içindeki cevaptýn,
Anladýkça kaybolan,
Yaklaþtýkça uzaklaþan.

Sana doðru yürüdüm,
Ama her adýmda daha çok eksildim.
Gözlerin bir sis perdesiydi,
Bakýnca gökkuþaðý gördüðüm,
Ama hep griye dönen.

Sev beni, diye fýsýldadý kalbim,
Ama sen susmayý seçtin.
Çünkü sessizlik, aþkýn en keskin dilidir.
Ve biz, o dille konuþuyorduk;
Hiçbir sözcük olmadan,
Ama her þeyin anlamýyla.

Seninle bir rüya gördüm;
Ama rüyanýn ortasýnda uyandým.
Ellerim boþtu,
Ve kalbim, sakat bir kuþ gibi,
Kanat çýrptý gökyüzüne.
Ama uçamadý,
Çünkü sen orada deðildin.

Bir gün, bir kelime söyledin bana,
Git.
Ama gitmek, bir varýþ olmadý benim için.
Ben senden gittikçe, sana daha çok geldim.
Çünkü aþk, bazen en büyük yýkýmdýr,
Ama biz, o yýkýntýlarýn altýnda yaþamayý öðrendik.

Sakat bir aþktý bizimkisi;
Ellerimiz birbirine ulaþmazdý,
Ama yine de dokunduk hep.
Yaralarýmýz ayný yerdeydi,
Ve acýlarýmýz, birbirine sarýlmýþ halde.

Þimdi gece, ve yýldýzlar yok.
Ama sen hala buradasýn,
Sessizliðin en koyu yerinde.
Beni býrakmadýðýn bir gölge gibi,
Adýný unuttuðum her duanýn içinde.

Ve hala soruyorum kendime:
Sen mi benim eksik yaným,
Yoksa ben mi senin hiç tamamlanmayan þiirinim?

RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: