Kalem ve Klavye (Öğretmen ve Öğrenci)

Bir sýnýf dolusu gölgede, iki ayrý dünya,
Tahtanýn önünde bir öðretmen,
Geçmiþin bilgesi, emekle yoðrulmuþ.
Sýralarda ise gözler ekranlara dalmýþ,
Öðrenciler modern dünyanýn ritmini yaþar...

Öðretmen:
"Kalem tutan eller nerede?
Kaðýda iþlenen hayaller ne oldu?
Ben bu tahtanýn önünde bir ömür verdim,
Ama þimdi sesim duyulmaz oldu...

Bir harfin hakkýný verirdik eskiden,
Þimdi sözcükler kýsa mesajlara sýkýþmýþ.
Bilgiyi ezberlemeden yaþardýk,
Ama siz, her þeyi bir týklamada unutuyorsunuz."

Öðrenci:
"Öðretmenim, sizin dünyanýz yavaþ,
Biz hýz çaðýnda doðduk.
Ders dediðiniz ne ki?
Bir arama motoru kadar bile bilgi sunmaz.

Kelimelerimiz kýsa, çünkü zamanýmýz yok.
Hayat bir hýz treni, durup düþünmek mi?
Ona vakit yok.
Siz anýlarla yaþýyorsunuz,
Biz algoritmalarla."

Öðretmen:
"Bir týklama neyi anlatýr, evlat?
Bilgi, sadece bulmak deðil, anlamaktýr.
Kitaplarýn kokusunu bilmeden,
Hayatýn derinliðini nasýl kavrarsýnýz?

Evet, teknoloji bir araçtýr,
Ama araçlara köle olursanýz,
Hayatýn özünü kaçýrýrsýnýz.
Ben size kökler vermek isterim,
Ama siz sadece dallarý arýyorsunuz."

Öðrenci:
"Biz kökler istemiyoruz, öðretmenim,
Biz gökyüzünü görmek istiyoruz.
Evet, teknoloji bizi baðladý,
Ama o baðlarda özgürlük bulduk...

Sizin söyledikleriniz eski bir þarký,
Biz yeni ritimlerle dans ediyoruz.
Gelecek burada, parmaklarýmýzýn ucunda,
Ama siz geçmiþte takýlý kalmýþ gibisiniz."

Öðretmen:
"Geçmiþ dediðin, sadece bir gölge mi?
Ben size hikayeler anlatýyorum,
Çünkü onlarýn içinde insanlýk var.
Tarihi bilmeyen, gelecekte kaybolur...

Evet, ben yavaþým belki,
Ama aceleyle nereye gidiyorsunuz?
Sýnýrsýz bir hýzýn içinde,
Kendinizi mi unutuyorsunuz, evlat?"

Öðrenci:
"Öðretmenim, dünya deðiþiyor,
Ama siz hep ayný kalýyorsunuz.
Bizim hayallerimiz baþka,
Belki de bu yüzden anlamýyorsunuz...

Hayat bir oyun,
Kurallarý sürekli deðiþen.
Biz oynuyoruz, kaybediyoruz, öðreniyoruz,
Ama sizin o oyunlara inancýnýz yok."

Öðretmen:
"Hayat bir oyun olabilir,
Ama her oyunun bir amacý vardýr.
Ben size anlamý anlatmak isterim,
Ama ekranlarýn sesi benimkini bastýrýr...

Siz hýzlý yaþýyorsunuz,
Ama derinliðiniz kayboluyor.
Ben bu tahtanýn önünde bir aðaç gibi kök saldým,
Siz bir rüzgar gibi geçip gidiyorsunuz."

Öðrenci:
"Öðretmenim, belki de haklýsýnýz,
Ama bizim yollarýmýz farklý.
Bizim hayatýmýzda derinlik yok belki,
Ama geniþlik var, o da bir þey deðil mi?

Evet, köklerimiz zayýf,
Ama her rüzgarda yeniden doðuyoruz.
Belki de sizin hikayelerinizde bir þey var,
Ama bunu anlamak için zamanýmýz yok."

Öðretmen:
"Evlat, hayat bir zaman meselesidir,
Ama zaman sadece bir baþlangýçtýr.
Benim hikayelerim sizinle yaþar,
Eðer onlarý dinlerseniz...

Evet, sizin dünyanýz hýzlý,
Ama hýz bazen bir yanýlsamadýr.
Hayatýn güzelliði, durup bakabilmekte saklýdýr,
Ama bunu anlamanýz için zaman gerekiyor."

Öðrenci:
"Öðretmenim, belki de doðru,
Ama biz yine de kendi yolumuza gideriz.
Sizin dünyanýzla bizimki kesiþmiyor,
Ama belki bir gün bir araya geliriz."

Ve sýnýf sessizleþir, iki dünya birbirine bakar,
Ama gözler yine ekranlara döner,
Ve sözler tahtada asýlý kalýr.
Bir gün belki köprüler inþa edilir,
Ama o gün gelene dek, her biri kendi yolunda kaybolur...

Erol Kekeç/06.07.2024/Sancaktepe /ÝST


Sosyal Medyada Paylaşın: