Ufukların Çağrısı

Bir sevda ki güneþ olur karanlýk baðlara,
Yanar gönül ateþi, düþer aþk otaðýna.
Gözlerin Kevser pýnarý, sözlerin bir naðme,
Her harfin cihan olur, düþer gönül daðýma...

Ey zülfün karasýyla geceyi süsleyen dilber,
Sana eriþmek için ruhum bir âh ile titrer.
Leylâ’nýn yolu çetin, Mecnun’un derdi nihan,
Feryadým yýldýzlara, nefesim mâh-ý cihan...

Ey hüsnün bahçesinde açan gonca-i nazlý,
Yaralý bülbül sana âþýk, gönlü hep hasarlý.
Bir bakýþýn hâr-ý aþk, tutar yüreði candan,
Her mevsim bahardýr sende, gülüþün irfandan...


Bir düþ ki uzanýr semânýn ötesine,
Hançer olur karanlýk gecenin gölgesine.
Umutla yürür insan, her fýrtýnaya raðmen,
Hayâller taþýr onu göklerin âlemlerine...

Ey seher vakti doðan, güneþi muþtulayan,
Her damlan yaðmur gibi, gönülleri oyalayan.
Bir fidan gibi yeþerir umut, sevda topraðýnda,
Kök salar ruhlarýmýza, büyür kalb-i þahýnda...

Zira bu dünya fanidir, her þey gelir geçer,
Ama umut ebedîdir, kalpteki bir cennet.
Ne gam kalýr ne keder, insan hayâl ederse,
Ufukta doðar güneþ, nehirler coþar tersine...


Bir ulu dað ki baþýnda kar olur yaz günü,
Topraðýn sesi derindir, taþýr bahar düðünü.
Rüzgârýn naðmesiyle yankýlanýr her yan,
Tabiat bir terennüm, duyulur ahenk-i zaman.

Gölgesinde çýnarýn, seher vakti susulur,
Bir kuþ öter usulca, göðün rengi uslanýr.
Dereler söyler þarký, çiçekler açar nazlý,
Kýrlangýçlar kanat vurur, semaya doðru uçar..

Daðlarýn dilinde bir vuslat, bir özlem var,
Gönül onunla bilir hayatýn manasýný verir karar;
Toprak ana baðrýnda saklar bin sýr, bin hikmet,
Ona yaklaþan bulur cihanda huzur ve himmet...


Bir yiðit ki yürür yürekle, korkmaz fýrtýnadan,
Zýrhý sadakat olur, kalkaný aþk vatandan.
Adý yankýlanýr gök kubbede, yýldýzlar ürker,
Zafer onun nurudur, düþmana korku düþer...

Ey alný açýk yiðit, kahramanlar otaðý,
Düþlerin ufuklara uzanýr, asar yüce bayraðý.
Sözün kýlýçtan keskin, kalbin bir gök kubbedir,
Adaletin yolu seninle düz bir seherdir...

Her savaþ bir vuslattýr, sabýrla yürüyene,
Kalbindeki ateþle, zafer dokunur eline.
Vatan için dökülen ter, kan deðil destandýr,
Her adýmda ruhun cihana bir fermandýr...

Sevda, umut ve cesaret; bir ufukta birleþir,
O ufukta yýldýzlar dahi meftun, dile gelir.
Kalp atýþýyla baþlar her bir yiðit destaný,
Ýlham olur dünyaya, yaþatýr yüce aný...

Doða bir sancak gibi yükselir ufuklarda,
Aþk bir bahar esintisi, dolar cümle daðlarda.
Kahramanlýk gül bahçesinin goncasý gibi açar,
Ve umut, bu bahçede ebedî bir nuru saçar...

Her zorluk bir fýrtýnadýr, her düþüþ bir baþlangýç,
Yaðmurla yýkanýr yürekler, açar gül, son bakýþ.
Ve insan, ne kadar düþse de, hep ayaða kalkar,
Çünkü kalbin derinlerinde hep bir gökkuþaðý parlar...

Erol Kekeç/26.12.2024/Namazgah/ÝST.

Hayatýmýn 56. yýlýna armaðan ettiðim bir þiirimi paylaþýyorum...
Sosyal Medyada Paylaşın: