Tanrým affet ve bana bu sevgiyi bahþet. Pyramus gibi Thsibe’nin öldüðünü düþündüm. O kanlý bez parçasý, yanýlsama, aþk ve ölüm... Sanrýlar sanmalar hepsi, Hepsi insan olduðum için. Ey tanrým beni neden kusurlarýnla yarattýn? Yarým kalan yaralar kabuk baðlamýyor mu? Yoksa o kýlýcý yeterince derine, kalbimi parçalayacak þekilde saplamadýn mý? Dolunay aþký arayabilir mi, Aydýnlatabilir mi gökyüzünü yeterince? Ey tanrým selenenin çabasýný neden boþa çýkardýn? Oysa hiçbir ay parlak deðildi aþkýn çaðrýsýndan. Alay eder bir deri bir kemik býrakan duyguyla, bu duyguyu bilmeyen basit ruhlar. Ve bir nehrin kenarýnda, nergise dönüþür bütün aptallýklar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zanedus Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.