Yine neden bu masada bir þeyler yazýyorum bilmiyorum. Ýnsan yalnýzlýðý yenebilir mi, yalnýzlýk hep bu kadar acý verici mi olmuþtu? Yoksa onunla tanýþmak mýydý benim þeytaným olan yalnýzlýkla aramý bozan? Dünya tahmin edemeyeceðim kadar hýzlý dönüyordu ama zaman bir paradoksa uðramýþ gibi geçmek bilmiyordu. Anlaþýlamamak kabus anlaþýlmak intihardý. Bir yaz günü dikkatimi bile çekmeyen asla evimde duramaz dediðim bir çiçek çarptý gözüme bundan tam 379 gün önce. Sevmek kimi zaman sadece bünyeme tiksinti vermiþtir, anlamlandýramadýðým bir mide bulantýsý. Ben hep kapýya yakýn oturdum, aslýnda ondan önce hep kapýya yakýn oturdum. Ya o, o hep kapýya yakýn oturmuþ öncesinde, sonrasýnda, geçmiþinde, geleceðinde ve bende... Harcamak bu kadar basit mi dedim senin için beni, seni, onu, þunu, bunu... Aþk hep karný aç gezen sokak köpeði bir kap sevgiye bir tas þefkate muhtaç. Oysa sen gecesine þeytanlarla antlaþma yaptýðým onlarca iblisten biri olabilecekken þimdi katý kalbinde prangalý Sisifos’tan baþkasý deðilim. Bunu ben, sen, o, bu, þu istedi... Ne fark eder...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zanedus Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.