Gece ve Sükunet

Gecenin kucaðýnda doðar sessizlik,
Bilinmez karanlýkta konuþur yýldýzlar,
Her ýþýk her sýr bir umut,
Kim duysa kainatýn ritmini, ruhu rahatlar...

Bir garibin elleri titrer boþlukta,
Beton soðuktur, yorganýysa rüzgar.
Yýldýzlar ona þefkatle göz kýrpar,
Sanki fýsýldar: "Bu da geçer, sabret der."

Bir annenin yüreði titrer, gözleri buðulu,
Yolunu gözlediði evladýna hasret.
Gece uzun, ama duayla umut eder,
Bilir ki sevgi bazen uzaktan þefkattir...

Babalar, omuzlarýnda dünyanýn yükü,
Elleri nasýrlý, kalplerinde sessiz bir çýðlýk,
Onlar yýldýzlara uzanýr bir ýþýk arar,
Her bakýþ sabýr, her nefes bir umut saklar...

Doða konuþur en derinden sessizlikle,
Bir rüzgar eser, taþýr umut kývýlcýmýný,
Aðaçlar eðilir, sükunetle doðrulmayý bekler,
Kainat yankýlanýr, göðe çýkar feryadý...

Ama karanlýk Güneþin habercisi,
Umut, sabrýn dokusunda dokunmuþ bir ilmek.
Bir damla gözyaþý düþse topraða,
Oradan doðar en yeþil aðaçlar, baharla...

Ve gece sonunda sabaha döner elbet,
Göz yaþartan ayrýlýklar unutulmaz kolayca;
Ama yaþam yeniden filizlenir içten,
Yeniden doðar ýþýk, büyük ve kutsal bir hedefe...

Her feryat biter, her acý diner zamanla,
Karanlýðýn sonu hep bir ufuk, hep bir ýþýk.
Ve umut her defasýnda, insanýn yüreðinde,
Sessizce büyür, dünyayý yeniden sarar sevgiyle...

Erol Kekeç/23.12.2024/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: