Kimsesizler Kabristanı

Göðün altýnda yalnýz bir çocuk,
Anne kokusu bilmeden büyümüþ.
Ne bir merhamet eli omzuna dokunmuþ,
Ne bir sýcak söz yüreðini ýsýtmýþ.

Küçük elleri dua bilmezken,
Bir yýldýz kayar, dilek dilenmezken,
Geceler örter karanlýk örtüsünü,
Sabaha varan ýþýk bile küskün...

Her sabah ayný yolda, ayný taþlarda,
Çocukluðu kaybolmuþ ayak izlerinde.
Bir kahkaha arar, bir ses, bir nefes,
Ama dünyanýn gidiþatýnda hep sessiz...

Anne! diye yankýlanýr boþ odalar,
Sese yanký yerine acý dolar.
Kalbi bir kuþ gibi çýrpýnýr,
Ama kafesi, yoklukla mühürlenir...

Büyür beden, küçülür hayaller,
Bir kalabalýk içinde hep yalnýz haller.
Oyunu bilmeyenler,
Hayata küsmüþ sanýrlar.

Bu dünya sahnesi ona hep yabancý,
Her perde açýlýrken daha da sancý.
Ne alkýþ, ne gülümseme, ne de sevgi,
Sadece bir temel, bir yokluk denizi.

Dostlar gelmez, kapýlarý çalmaz,
Bir garibin evinde rüzgarlar yalnýz eser,
Kimsesizlik kemiren bir kurt misali,
Ruhunda derin yaralar açar...

Bir gün yaðmurla yýkanýr sokaklar,
Ayaklarýna sarýlýr çamurlar.
O ise bakýþlarý kaldýrýr, göðe bakar,
Sanki yýldýzlarda bir cevap arar...

Dünya boþ bir tiyatro salonu gibi,
Alkýþlar bile sessiz, oyuncular þýk.
Oyun biter, perde kapanýr,
Ve garip bir mezar taþý ile anýlýr...

Kimsesizler kabristanýnda bir reklam,
Ne bir ziyaretçi, ne bir dua var.
Sadece rüzgarlar görülür,
Ve yapraklar aðlar...

Ey okuyucu, dur ve düþün biraz:
Nedir bu dünya ne vaat ediyor?
Bir anne olmadan yaþanýr,
Bir garibin gözyaþlarýyla sulanýr...

Bizler gelir, geçeriz bu sahneden,
Ama bazý kalpler hep yarým, hep sessiz.
Bu þiir, bir garibin hikayesi,
Ama kim bilir, belki de bizim aynadaki sesimiz...

Görkemli saraylar, parlak ýþýklar,
Ama yürek boþ, umut uzak.
Bir anne kucaðýna hasret olan bilir,
Dünyanýn gerçek anlamý nedir.

Bir merhamet eli, bir gülüþ, bir selam,
Hayatý anlamlý kýlan bunlar.
Dünya boþ, ama insaný güzelleþtiren,
insanýn insana dokunuþudur derinden...

Kimsesizler kabristanýnda bir çiçek açar,
Belki bir dua, belki bir umutla sulanýr;
Unutma, onun yalnýz mezar taþý var,
Belki de sana bir çýðlýk taþýmaktadýr...

Erol Kekeç/18.12.2024/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: