Pusula

Kýrýk bir pusula gibi
Kendine döner durur kelimeler,
Göçebe olarak yaþadýðýmýz hayatý anlatýr.

Bilir misin,
Sessizliðin içinde parlayan o ýþýðý
Yitip giden izleri
Karanlýk çýkmaz sokaklarý,
Ya da derinlerden gelen bir feryadý?

Bütün þehirler
Kendi insanlarýna yenildi,
Zamanla unutulan bir hikâyenin
sessiz izleyicisi yalnýzca.

Ve biz,
Her köþesi kýrýk aynalarda,
yüzlerimizin farklý bir yansýmasýna
inanmýþ yolcular gibiyiz.

Gökyüzü,
Yeni bir umudun yorganý gibi
serilse de üzerimize,
Yine de bir yerlere asýlý kalýr
görülmeyen yüzler,
Dokunulamayan eller.

En son ne zaman
Yüreðinde sakladýðýn kelimeleri taþýmaktan yoruldun?
Ne zaman sade bir bakýþýn içinde
Bir dað gibi büyüyen sessizliði fark ettin?

Þimdi,
Yitirdik tüm deðerlerimizi
Tükettik sevgileri ve güveni
Bir hiç uðruna.
Sosyal Medyada Paylaşın: