Gözyaşı hastalığı
Belki de hakikat buydu;
Ayrýlýk en kadim þifa olacaktý.
Bir sevda, ikiden fazlasýna bölünmezken,
Binlerce dil, binlerce bakýþ yolumuzu karacaktý.
Yýkýntýya dönen güven kalelerinde,
Mahzun ve biçare kaldým sessizce.
Üzerimde taþ üstünde taþ býrakmayan,
Zindan misali benliðine sýrt çevirdim nihayetinde.
Seni sevmenin beyhudeliðini idrak etmek,
Ruhumda dipsiz bir kuyu gibi yankýlanýyor.
Yalnýzlýk, çaresizlik, ümitsizlikle yoðrulan bu hal,
Her nefeste karanlýk bir girdaba savruluyor.
Gözyaþý hastalýðýna tutulmuþum ey vefasýz,
Ýçim, nedâmet denizine dönmüþ bir hicrandýr.
Zor gelir belki, ama ayrýlýk tek hakikat,
Bu yaralý gönle en doðru merhemdir.
Zeynep Zuhal Kýlýnç
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.