Bir sabah, tanýmadýðým bir gülüþle uyandým. Ayna kýrýlmýþ, yüzümdeki çatlaklar gözlerime sýðmaz olmuþ. Kimdim ben? Adýmý unuttum, ya da hiç bilmiyordum. Odamda asýlý bir takvim vardý, Ama tarihler hep ayný: geçmiþ. Geçmeyen geçmiþ, bir zincir gibi baðlý boynuma. Nereye gitsem, yankýsýný taþýyorum içimde.
Duvarlarla konuþmayý öðrendim. Taþlarýn sabýrlý olduðunu söylediler, Ama bir taþ bile benim kadar suskun olamazdý. Bir kalem buldum sonra, Bildiðim tek dost, tek sýrdaþ. Sayfalar dolusu kelimeye can verdim, Ama her cümlede biraz daha öldüm. Sözcükler kaçtýðým dünyaya dönüþtü, Kurtoðlu’nun günlüðü bu: Akýlsýzlýðýn aklýmý çaldýðý bir gece yazmaya baþladým.
Dýþarýda hayat devam ediyormuþ, dediler. Ama hangi hayat? Benim solduðum yerde çiçekler nasýl açabilir? Küçük bir pencere varmýþ odamda, Ama ben hep kapýya bakýyormuþum. Bir gün o kapý çalýnýr diye… Kim gelir? Bilmem. Ama umut, deliliðin en keskin yaný. Ve en acýmasýz düþmaný.
Bir yudum su içtim, Gökyüzü boðazýmda düðümlendi. Yaðmur olsam, topraðýma düþer miyim? Ya da rüzgâr olsam, Kendi sessizliðimi sürükler miyim? Bir adým atsam dýþarýya, Ayak izlerim hangi yola çýkar? Belki de dönüp dolaþýp hep ayný karanlýða varýr. Ya da yol yoktur, sadece yorgun bir yürüyüþ vardýr.
Bazý geceler yýldýzlara bakýyorum. Beni çaðýrýyorlar mý, yoksa ben mi anlam yüklemek istiyorum? Aramýzda ne çok mesafe var, Ama yine de yakýným sanki onlara. Ýnsan dünyadan kopunca göðe yaklaþýr mý? Yoksa sadece kendine mi uzaklaþýr?
Her gün biraz daha az ben oluyorum. Kimse fark etmiyor, ama eksiliyorum. Bir yüzüm vardý eskiden, insanlar bakar ve gülerdi, Þimdi sadece bakýyorlar. “Acýma” doluyor gözlerinden, Ama acýma bir iyilik deðildir, bunu kimse bilmiyor.
Bir ses bekledim yýllarca, Kapýyý aralayýp “Hadi” diyecek bir ses. Ama rüzgârýn uðultusundan baþka bir þey yok. Ýnsan susunca anlar zannediyor, Ama oysa susmak, cehennemin kapýsý. Kendi sessizliðinle baþ baþa kalýnca, Delirmek bile bir kurtuluþ gibi geliyor insana.
Sahi, delilik nedir ki? Beni diðerlerinden ayýran ne? Onlarýn kurallarýna uymamam mý, Yoksa kendi dünyamý kurmam mý suç? Belki de delilik, özgürlüðün gerçek adý, Ve ben o özgürlükte kaybolmuþ bir mahkûmum.
Geceler uzuyor, sanki bitmek bilmiyor. Karanlýkla dost oldum artýk, O, beni yutmaya çalýþtýkça ben ona sarýlýyorum. Bir boþluk var içimde, Kýyametin kopmasýný bekleyen, Ve hiçbir þeyin sýðamayacaðý kadar derin.
Zaman… Bir yolculuk bu, sonsuz bir bekleyiþ. Bazen akrep yelkovana küsüyor, Ve saatler duruyor. Ama benim için zaten zaman hep ayný yerde: Hiç geçmeyen bir an, Düþmediðim bir uçurum.
Pencereme kuþlar konardý eskiden, Bir umut býrakýrlardý kanatlarýnda. Þimdi kimse uðramýyor, Sanki varlýðým bile unutulmuþ. Belki de gerçekten yokum. Bunu düþündüðüm anlar oluyor, Bir hayal miyim, Yoksa kendi hayalime mi mahkûmum?
Kalbim bir ritim tutturmaya çalýþýyor, Ama notalar birbirine karýþmýþ. Öyle ya, hayat da böyle deðil mi? Birbirine çarpan anlar, Unutulan yüzler, Ve hatýrlanmaktan yorulmuþ bir geçmiþ.
Kendime söz verdim bir gece, Bu odayý terk edeceðim diye. Ama kapýyý açtýðýmda anladým: Kilit dýþarýda deðil, içimde. Ben, kendi parmaklýklarýmý ören usta, Kendi zihnimde yankýlanan mahkûmum.
Bazen düþünüyorum, Delilik bir duraksa, Varýþ neresi? Belki de bu yolun sonu, Bir insanýn kendini unuttuðu yerde baþlýyor.
Beni yargýlamayýn. Ben zaten kendimle kavgalýyým. Hangi aynaya baksam, çatlaklarýmdan utanýrým. Ama bazen gülmek de güzel, Kendi deliliðime, Kendi unutulmuþluðuma…
Ve kalem elimde, Son bir cümle arýyor gibiyim. Ama yazamýyorum, çünkü son diye bir þey yok. Her þey, bitti sandýðýn yerde yeniden baþlýyor.
Ýþte böyle. Kurtoðlu’nun günlüðü bu: Kelimeler var, ama cümle yok. Bir düþ var, ama uyanmak zor. Belki de hiçbirimiz farkýnda deðiliz, Hepimiz bir günlüðün sayfalarýnda kaybolmuþuz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Atillakurt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.