İRONİ SANATLARIYLA DOLUYDU ŞAİRİN YÜZÜ

þöyle bir söz geçiyordu henüz yazmadýðý þiirde:

“sensiz saadet neymiþ
çaldý gece boyunca dramafonda”

sonra sabah olmuþtu o þiirde
huzursuz uyanmýþtý þair
asýl sahibinin gelip almasý için
masaya býraktý “dramafon” sözcüðünü
hava güneþsiz, gökyüzü kâðýttan kuþlarla dolu
ýslanmýþtý kartondan yaptýðý göðe bakma duraðý
anlamýþtý gökyüzü kimsenin hiçbir þeyi deðildi
kaðýdýn deðil suyun hafýzasýna güvenir þair

çöktü olduðu yere bir ülkenin düþüþü gibi
dizeleri çamura bulanmýþtý
“üzülme bütün bunlar renk yorgunluðundan”
diye fýsýldadý kulaðýna Buz Çölü adlý romandan gelen kadýn
bu þiire az önce girmiþti kendi isteðiyle

ayaða kalkýyor yeniden þair
diktatörün ordularý geçiyordu caddeden
protokol, ön sýralar, ayrýlan koltuklar
hileli gelenlere aittir her zaman

diktatörün deðil
çiçeklerin açýlýþ törenine katýlmak için yürüyor
çiçeklerin nakarat olarak kullanýldýðý bahçeye doðru
yolun hafýzasýna güvenir þair

kendine doðru kazdýðý tünelden toprak boþaltýyor
toprak, firar, isyan ayný cümlede buluþunca
“devrimmmmm!” diye baðýrmýyor artýk ezilenler
onlarýn gözleri bükülüþün çarþýsý

kendinedir þairin bütün kaçýþlarý
bulutlar da onunla yürüyordur
bulutlar boþluðun ellerinden tutup
topluma fýrlatýr, þairin öfkesidir bu
boþluðun hafýzasýna güvenir þair

görür bütün barbarlýk yarýþlarýný
ve her büyülü yolculuða çýktýðýnda
karanlýk ve ýssýz bir yerde indirilen ülkenin gözyaþlarýný
bundandýr þairin boynundaki kanayýþ

“hayal gücünün iktidarýný düþlemiþtik
hüznün iktidarý düþtü payýmýza”
dedi Buz Çölü adlý romandan gelen kadýn
bir öpücük ölüsü býrakarak veda etti
güle güle dedim ona, güle güle
uzaklýða doðru yürüdü elinde "dramafon" sözcüðüyle
onu almaya gelmiþti o sözcüðün içindeki dansý
iki kez üst üste yüksek sesle üzüldüm
bir kuþun dal deðiþtirirken düþürdüðü tüye tutundum
ve üþüdüm henüz yazýlmamýþ bu þiirin içinde
ironi sanatlarýnýn yüzüme sýçramasýydý bütün bunlar

Sosyal Medyada Paylaşın: