Gökyüzü bir taþ gibi düþer bazen avuçlarýmýza. Binlerce yýldýzý cebimizde gezdiririz. Her biri birer yaradýr aslýnda , adlarýný hiç bilmediðimiz.
Kaç kere sevdik ki? Kaç kere bir el, diðer elden düþerken, unuttuk zamaný? Sözler birer köprüydü aramýzda, ama her köprüde bir hüzün, bir unutuluþ saklýydý.
Bir þehir geçiyor aklýmdan, adýný bilmediðim bir rüzgâr eþlik ediyor, bir sokak lambasýnýn titrek ýþýðýna. Bir gölgeyim artýk ben de. Yüzüm, ellerim ve bütün hatýralarým, zamansýz bir çiçek gibi soluyor.
Ama ne gam. Göðün sesi hâlâ duyuluyor uzaktan. Bir fýsýltý gibi: "Devam et, unutulacak zaten her þey bir gün." “U-nu-tu-la-cak” Ne kadar da basit söyleniyor deðil mi? Ve unutuyoruz iþte, bile isteye. Çünkü sevmek de bir unutma biçimidir aslýnda.
Þimdi bir kuþ uçuyor üstümüzden, kanatlarýnda hep ayný ezgi: Hayat, hem seni bulduðum bir duraktý, hem de seni kaybettiðim bir rüya.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.