VAZGEÇTİĞİN AN

Kumseyi gözünde büyütme,
Zira dað gibi göründüðünde bile,
Ýçten içe bir kum tanesi kadar zayýftýrlar.
Sen dinlersen konuþurlar,
Sen önem verirsen kendilerini var sanýrlar.

Eðer gözlerini çevirirsen onlardan,
Bir sessizlik çöker ansýzýn,
Kaybolurlar, yok olurlar.
Bir gölge gibi; senin ýþýðýnla var olmuþlar,
Ama karanlýk çöktüðünde silikleþirler.

Bugün vazgeçersen,
Yarýn belki isimleri bile anýlmaz.
Kalbinde bir yük taþýrdýn boþ yere,
Oysa býrakmak, hafiflemekti kaderine.
Düþünsene, sen varsan varlar,
Yokluðunla unutulacak kadar basit bir yazgýlarý var.

Deðer, yalnýzca hak edene verilmeliydi,
Aksi, kalbine aðýrlýk olur,
Ruhunda yara açardý.
Sen kendi nefesini esirgeme kendinden,
O deðersizler için deðil,
Sana ýþýk veren, seni büyüten için nefes al.

Bugün yolunu çizersen,
Kendi göðünü süslersin yýldýzlarla.
Onlar, bir kez silindi mi ufkundan,
Yalnýzca uzak bir hatýra gibi,
Anlamsýz bir hayal olur.

Bak önüne, yýldýzlarýn konuþur seninle,
Gökyüzün geniþ, yolun aydýnlýk,
Gölgelere aldýrma,
Sana uzanan her ýþýk senindir,
Ve o ýþýk, yalnýzca hak edenle bölüþülmelidir.

Sen sustuðunda, sesleri kaybolur,
Sen umursamazsan, silinirler.
Kendine dön, deðerini bil.
Unutma, bugün vazgeçersen,
Yarýn yoklar.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: