HERKES KENDİ YÜKÜNÜ TAŞIR

Her omuzda bir yük, her yürekte bir yara,
Kimsenin görmediði, kimsenin bilmediði.
Bir gülüþle gizlenen koca bir dünya,
Sanýrsýn ki hafif, sanýrsýn ki kolaydý.

Ama ne taþlar var altýnda ezildiðimiz,
Ne sessiz geceler var içimizi dökmediðimiz.
Bir dost gelse, bir omuz olsa dersin,
Ama herkes kendi savaþýnda kaybolmuþ.

Kimseye güvenme, derdi büyükler,
Sýrtýndaki býçak, elbet seni öðretir.
Gözlerine baktýðýnda anlarsýn gerçekleri,
Kim dost, kim düþman; yara bilir yerini.

Ne çok inandýk, ne çok yandýk vaktiyle,
Her giden bir iz býraktý yürekte.
Ve biz hep sustuk, hep taþýmaya devam ettik,
Bir aðýrlýk vardý, kimseye anlatamadýk.

Kendi yükünü hafif sanma sakýn,
Baþkalarýnýn yükünü küçümseme.
Herkes taþýdýðý kadar güçlü görünür,
Ama altýnda ezilen yürek sessizdir.

Belki omuzlar çöküyor, belki dizler titriyor,
Ama vazgeçmiyor insan, yürümeye devam ediyor.
Her yara, her iz, bir ders fýsýldar kulaða,
Sýrtýndan yara alýnca anlarsýn aslýnda.

Yine de içten içe bir umut var belki,
Bir gün biri gelir, anlar bizi der gibi.
Ama o gün gelmez, yollar hep sessiz,
Herkes kendi yükünün yalnýz seyyahýdýr.

O yüzden sakýn küçümse birinin aðýrlýðýný,
Ne kadar taþýrsa o kadar yýpranýr ruhu.
Ve sakýn güvenme, yaralar öðretti bize,
Her insan en çok kendiyle yüzleþir gecede.

Her omuz bir daðdýr, her yürek bir deniz,
Görmek zordur, ama hissetmek mümkündür.
Taþýdýðýn ne varsa, unutma dostum,
Herkes kendi yükünün hammalýdýr sonunda.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: