PİŞMANLIK MEVSİMİ

Bir sevdada yanlýþa düþen herkes,
Gönlünde sýzlayan o taþla bekleyecek,
Bir gün gelecek, güneþ doðmayacak üstüne,
O gün vicdanýn sessiz çýðlýklarla titreyecek.

Aþk dediðin narin bir çiçek,
Dokunursan hoyrat ellerle, solar gider.
Bir söz, bir adým, bir ihanet yetmez mi?
O an yürekte kopar fýrtýnalar, deler geçer.

Gözlerin dalacak uzak bir yere,
Bir zamanlar gülen gözlerin, þimdi nemli.
Hatýrlayacaksýn, her yanlýþ adýmý,
Sessiz gecelerde yankýlanan piþmanlýkla, derin.

Zaman geri dönmez, biliriz hepimiz,
Ama insan, keþke der her seferinde.
Keþke ellerim titremeseydi o vakit,
Keþke yalan olmasaydý dilimdeki kelimeler.

Bir sevda yýkýldýðýnda,
Yalnýz kalýr duvarlar, susar her hatýra.
Kýrýk aynalarda yüzünü ararsýn,
Ama gördüðün sadece hatalarýn karasý.

Belki gün gelir, bir adým atýlýr,
Ama o gün geçmez bir yara taþýnýr.
Yüzünde eski bir tebessüm ararsýn,
Ama piþmanlýk gözyaþlarýna karýþýr.

Sevda dediðin bir hazine,
Korumazsan kaybolur derin dehlizlerde.
Bir gün o hazinenin ýþýðýný göremeyince,
Piþmanlýk gecelerinde boðulur herkes.

Yapýlan her yanlýþ, bir keder tohumu,
Büyür, büyür ve sarar kalbi kökleriyle.
Sonra bir bakarsýn, gökyüzü kararýr,
Ve hayatýn, eski bir aný gibi donar kalýr.

Ey sevdayý yitiren, piþmanlýk yolcusu,
Bil ki her kalp ikinci bir baharý bekler.
Ama bahar gelir mi, bilemezsin artýk,
Yanlýþ yapanýn cezasý, içindeki karanlýktýr.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: