KENDİNE KÜSMEK

Bir sabah uyandýðýnda,
Sesin yanký bulmaz duvarlarda.
Aynadaki yüz kýrýk bir cam,
Gözlerin, seni kendine küstüren yorgun bir an.
Kim bilir hangi söz yaraladý içini,
Hangi bakýþ býraktý seni bu sessizlikte.

Ýnsan kendine küstü mü,
Hiçbir yol eve çýkmaz.
Adýmlar karanlýkta kaybolur,
Gökyüzü bir daha mavileþmez.
Hangi el tutabilir ki içindeki boþluðu,
Hangi nefes ýsýtabilir soðuyan ruhunu?

Kendi içine düþmek zordur,
Derin bir kuyudur affedememek.
Biriktirdiðin piþmanlýklar,
Kendi yükünle ezilen omuzlarýn.
Sesini duyurmak istersin,
Ama kendi yargýn bile susturur seni.

Hayat bir karaltý olur gözlerinde,
Ýçindeki umut sessizce söner.
Bir insan kendinden vazgeçti mi,
Mevsimler bile dönmez olur.
Geceler daha uzun,
Sabahlar daha uzak gelir.

Ama dur…
Dur ve nefes al bir kez.
Kendi sessizliðinde duy bir þeyler,
O karanlýkta bir ýþýk hala yanýyor.
Sana ait, senin için.
Kendini hatýrla, yavaþça, korkmadan.

Unutma, kimse barýþtýramaz seni seninle.
Kimse saramaz o yarayý,
Sen kendi ellerini uzatmadýkça.
Kendine küsersen,
Kendi kalbini de alýrsýn elinden.

Ama bir adým var, hep mümkün,
Bir ses var, hala senin.
Bir an vardýr, affetmek için,
Kendine dönmek için.
Unutma, en derin küllerden bile,
Yeni bir aðaç filizlenir.
Elbette, iþte deðiþtirilmiþ hali:


Kendi göðsüne yaslan bir kez,
O kalp senindir, unutma.
Hangi söz kýrdýysa seni,
Hangi gün sustuysa gülüþlerin,
Hepsi sende saklý,
Ve sende çözülür düðümleri.

Ýnsan kendine küstü mü,
Gözyaþý bile uzak durur.
Ama bil ki, her damla bir iz býrakýr,
Ve o izlerden yollar çizilir.
Belki de o yollar,
Seni kendine götürür yeniden.

Þimdi sor kendine,
Bu kadar aðýr mý taþýdýðýn yük?
Belki de bir rüzgarla savrulup gider,
Belki de bir tebessümle hafifler.
Hayat, senden sadece bir þans bekler;
Kendine bir þans,
Ýçindeki yarýna bir þans.

Geçmiþ dediðin bir yankýdýr,
Ama yankýlar da söner bir gün.
Kendi sesin, kendi þiirin,
Hala yazýlmayý bekler.
Kimsenin kalemiyle deðil,
Kendi elinle, kendi cesaretinle.

Bir gün, bir nefes,
Sadece bir adým…
Ýçindeki sessizlik bile müzik olur,
Kendi sesinle barýþtýðýnda.
Unutma, insan kendinden vazgeçerse,
Dünya da ondan vazgeçer.
Ama insan kendine sarýlýrsa,
Dünya yeniden doðar.

Ve iþte o zaman,
Kýrýldýðýn yerden güçlenirsin.
Kendi küllerinden kanat çýrparsýn,
Kendi göðünde uçarsýn.
Çünkü insan, en büyük zaferi,
Kendi içinde kazanýr.
RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: