Kýzýl bir rüzgâr sarýyor gecenin taþra trenlerini, bütün yýldýzlar avucumda birer kibrit çöpü gibi. Yeryüzü, sýrtýný vermiþ gecenin korkunç karanlýðýna. Yine de inadýna türküler yükseliyor, inadýna yeni sabahlar doðuyor çorak topraklarda. Bir iþçi yudumluyor çayýný kömür kokulu elleriyle, öbürü taþlarý ,raylarý döþüyor demir yollarýna. Ve hayat, bir çark gibi dönüyor durmaksýzýn: ne kaný durdurur ne de zamaný.
Aðaçlar birdenbire anlatýyor kendini: “Her yaprakta yeni bir dünya saklýdýr, her kök, bir daðýn sýrrýný taþýr.” Ve biz: Yani sen, ben, o. Daðlarýn ardýndaki o göçebe yýldýz misali, hep birlikte yazýyoruz bu masalý, þimdi ve sonsuza dek: ayak izlerimiz toprakta, nefesimiz gökyüzünde.
(II)
Çocuklarýn gözlerinde uyanýyor þehirler, yýldýzlarýn yalnýzlýðýna inat, þimdi topraðý avuçluyor küçücük eller, bir tohumun öyküsünü fýsýldýyor rüzgâr: "Yaþamak, “ dedi, “sadece nefes almak deðil, daha ötesinde bir ateþi kuþanmaktýr." Ve o ateþ, bir anahtardýr kilitli kapýlara, bir umut zinciri, karanlýk mahpushanelere. Kim demiþ ki beton öldürür baharý? Bak, dikenlerin gölgesinde bile açmýyor mu renk renk çiçekler? Bir mavzerin namlusundan yansýyor ay ýþýðý, bir mahkûm, geceyi deliyor gözleriyle. Karanlýk sanma ki sonsuzdur; bir adým ötede, bir þarkýnýn kanatlarýnda ansýzýn uyanýverir þafak. Bilin ki: her adýmýnýz bir dünya kurar, her nefesiniz sonsuzluðu taþýr.
(III)
Bir yýldýz daha düþer, ama geceyi engelleyemezsin. Gece, bir çocuðun kaybolmuþ oyuncaklarý gibi, yavaþça kaybolurken, topraða düþen her damla bir umut olur. Bir þarký gelir yüreðine konar. Ýçinde kalmýþ olan hüzün, bir çýðlýk gibi büyür. Ama sonunda, bir sabah, tüm o çýðlýklar susar. Yerini güller alýr, alnýmýza bir öpücük gibi düþer.
Ve bir gün, daha önce bilmediðimiz bir þey olur: tüm bu yaþamlar, tüm bu hayaller, ayný aný beklerken, topraðýn altýnda baþ kaldýrýr bir fidan, bize doðru büyür.
(VI)
Ellerimizde hala, o ilk sabahýn kokusu var. yüzümüzde hala, o ilk güneþin sýcaklýðý var. Bütün umutlar, Bütün yaþanacaklar topraðýn derinliklerinden gelip bizimle buluþur. Bir çocuk, gözlerinde yýldýzlarý taþýr, ama o yýldýzlar ne mavi ne kýrmýzý ne de yeþildir. Bir çiçek açar, ama onun rengi, daha önce hiç görülmemiþ bir renktir. Sonsuzluk, aslýnda bir göz kýrpýþý kadar yakýndýr bize. Çünkü zaman, bizim yazdýðýmýz bir þiirdir. Ve cümle cümle kurarýz biz geleceði. Kurtuluþ, Bir savaþýn sonunda deðildir. Her adýmda, Her nefeste saklýdýr. Bizler, göklerin altýndaki en güzel anýyý yaþayanlarýz. Ve bizden önce, bizim adýmýza, göklerden düþen her bir yýldýz bir mektup býrakýr. Bir gün, bütün bu mektuplar ayný kadim adrese varýr: Ama bu, sadece baþlangýçtýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Natuba Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.