Gri bir çeliþkiye
Yenilmiþ
Gök/yüzünün maviliði
Denizsizken
Sonbahar
Hüznü öðütlüyor bu þehre
Ki;
Alçakca
Bir taburede oturan
Kýþ
Sinsice gülümsüyor yüreði üþüyenlere
Eski þarkýlar unutulmuþ
Söylenmiyor artýk
Sokaklarda
Bir yalnýzlýk þarkýsý fýsýldayan rüzgar
Hiç bir
Ayak izi býrakmamýþ kaldýrýmlarda
Kapatmýþ yüreðinin kapýlarýný
Þehrin yalnýzlarý
Zaman yok
Eksi bir takvimde
Gözlerinin
Yeþil serkeþliðine asýlý kalmýþ
Ve
Zamaný
Bir kere
Gözlerine bakamadan kaybetmiþ
Kendi omurgasýnda sancýlanan bu þehir
Belki de
Sancýsý geçer giderdi
Benim de
Yüreðimden bu þehrin
Görmeseydim
Sen
Giderken
Giyotinde
Bir karanfilin göz yaþlarýný...
Taylan KOÇ