Her gün yenilirken insan zamana
Sensizliðe evrilen bir zaman diliminde…
Güneþ kapattýðýnda perdelerini
Benim
Bütün doðrularým
Yokluðunun üstüne eðriliyor
Þehre erken inen
Düþ ç/alýcýlarý
Z/amansýzca süpürüyor
Bükülen doðrularýmý
Düþünce sokaklarýndan
Þehrin kuytularýna
Ve sonra
Karanlýk bir ay tutuyor geceyi
Karga tulumba giyiyorum
Merihi küstüren
Ýçimin fýrtýnalarýnda
Yalnýzlýðýmý
Ki
Boðazýmda düðüm olan
Özleminin
Baþýný okþuyor
Suskunun dokunulmazlýðý
Þefkatsiz eðreti elleriyle
Oysa göðsümde
Binlerce
Ýsyan çiçekleri açýyor
Karanlýðýn
Ruhumu ezen azý diþine
Yine de susup
Bir gün daha yeniliyorum
Özleminle zamana
Kývrýlýp kendi içime
Yeniden bekliyorum
Sabah güneþini
Caným Ankaramla….
Taylan KOÇ