Rosamaria, beni neden bu zalim dünyada öksüz ve yalnýz býraktýn?
Rosamaria, ben sensiz sadece boþ bir silüetim. Yýllardýr ülke ülke, þehir þehir dolaþtým senin hatýrandan kaçmak için. Lakin nafile, nereye gitsem seni unutamadým.
Rosamaria, senin güzelliðin bir ömre, kalbinin güzelliði ise bir evrene bedeldi. Devasa ordulara bedeldin ve yanýmda duran tek sendin. Sen hep derdin ya, Ruhun naif ve biraz da huysuz bir çocuk gibi…
Senin yokluðunda bu yaþlý bedenimde hapis olan çocuksu naif ruhum da yaþlandý ve öldü. Kalpsiz, merhametsiz, imansýz bir cesede dönüþtü. Hep seninle kýyaslýyorum insanlarý, hep senin merhametini ve asaletini arýyorum ruhlarýnda. Ama sonuç hep hüsran; zira anladým ki kimse sen ve senin gibi olamaz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mikail Dede Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.