Akşamın Kızıllığı

Güneþin altýn saçlarýnda
uyandýðým bir sabah
seni özledim sessizce öylesine
usul usul deðil, ansýzýn unutulmuþ gibi
belki ;
damarlardaki kan nasýl yürüyorsa
parmak uçlarýna öylesine özledim

ýþýk saçarak
oracýkta duran eski bir tapýnak gibisin
pastoral manzara olduðunu söylediler
düþsel ovalara gün ýþýðýnýn düþüþünde
antika sütunlar ve mezar taþlarý içinde
kaybolan yitik düþlerim gibi

özledim kýr çiçeklerinin ýssýzlýðýný
ah çeken bir kumrunun sesini, özledim
özledim, seni ilkbaharda
loþ filizlenen çimenlerin fýsýltýsý gibi

oysaki ;
öylesine duruyorsun orada
nostaljik ve melankolik histeri þeklinde
bayram yerinde bir idam sehpasý gibi

ve her kýzýl vaktiyle
yeniden gülerken idam sehpasýna
geçmiþin acýlarýný hissederken
bir çýðlýk deðiþtiriyor zamaný vakitsiz

sanki ;
çarmýhýmý taþýyorum sýrtýmda
sessizlik ve ardýndan geleceklerin
silüetleri düþmüþ gecenin yüzüne

kemanlar aðlýyor sokaklarda
öyle candan öyle yürekten ki
anlamsýz bir tutkuyla özlüyorum
karanlýðýmý aydýnlatan gözlerini

ve aklýmda hep kalmalýsýn
bir eylül yaðmuru sonrasý
doðan güneþ gibi
hep ;
aklýmda kalmalýsýn
yaðlý urgan boynuma takýldýðý zaman
melodilerin ritminde nefesim buharlaþýrken
gökyüzünü saran gümüþ martýlar gibi…





Suskun //


Sosyal Medyada Paylaşın: