Bir akþamüstüydü, Gömdük seni. Kabrine, demet demet sözler savurdum. Bedenine sarýlýp, acýmý þiirle yýkadým. Endiþelenme! Yalnýzca ýþýklar söndü. Ýyiyim, hiç acýmadý.
Sen gidince akþam oldu, sabah oldu. Yüreðimin nârýnda helva kavurdum. Býraktýðýn gibiyim, üzülme.
Bir akþamüstüydü, Gömdük seni. Biraz zaman geçti, sanýrým. Hâlâ karþýmda görüyorum. Belki de artýk çok geçti, belki de sesin hâlâ yankýlanýyor yüreðimin boþ sokaklarýnda.
Oysa yaþadýðým, eli kanlý bir cinayetti sadece. Beni kendimle baþ baþa býrakan, sessizliðin býçaðýydý; hüzün hep tetikteydi.
Bir akþamüstüydü, Gömdük seni. Ama seni gömmek, bir boþluðu büyütmek demekmiþ, bilmiyordum. Gökyüzünde eksilen yýldýzlar gibi, her sabah eksik bir güne uyanýyorum.
Þimdi soruyorum kendime: Hangi kelime yeter, hangi þiir tamamlar seni? Yine de yazýyorum, çünkü her mýsra, sana açýlan bir pencere gibi.
06.12.2024 Resul Bayraktar 22:56
Sosyal Medyada Paylaşın:
resul bayraktar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.