Yukarı daha yukarı

Ruhumdan
Elleri kanlý süvariler düþerken,
aðacýn dallarýna tutundum.
Gökyüzü çatýrdayan bir ayna,
parçalarý avuçlarýmda kesik izleri býrakýyor.
Her týrmanýþ bir hatýrlayýþ,
her yaprak bir hikâye.

Aþaðýda, toz dumanýna karýþmýþ sesler.
Savaþçýlar geri dönüyor;
kimisi zafere,
kimisi kaybolmuþ bir eve.
Ama ben hâlâ yukarýdayým,
avuçlarýmda kayan ýþýk hüzmeleriyle.

Ellerim kaygan,
tenim rüzgârla yarýþýyor.
Güneþin ýþýðý yakýyor yanaklarýmý;
yukarý, daha yukarý...
Ve dünya küçülüyor,
küçülüyor,
sonunda bir çakýl taþý kadar.

Bir an, sessizlik.
Kuþlarýn kanat çýrpýþlarý,
hiç duyulmamýþ bir ezgi gibi.
Ruhum hafifliyor.
Artýk ne yorgun savaþçýlar,
ne düþen süvariler var.
Sadece ben,
bir boþluk,
ve gökyüzünün uçsuz maviliði.

Derken, rüzgâr yükseliyor,
ellerim dallardan kayýyor,
bir düþüþ baþlýyor.
Ama bu kez korkmuyorum.
Çünkü biliyorum:
her düþüþ,
baþka bir yere uçmaktýr.

Ve inerken,
bütün dünya gözlerimin önünde canlanýyor.
Çocuklar, gülüþler,
bir aðacýn gölgesinde oturan kadýnlar,
ellerinde yeni bir günün tohumlarý.
Toz ve duman kalkýyor,
göz alabildiðine bir vaha beliriyor.

Yere deðmeden önce fark ediyorum,
aslýnda düþmüyorum.
Ben, bir umuda süzülüyorum.

Resul Bayraktar
Sosyal Medyada Paylaşın: