En çok sana yazmak istedim En çok seni Çünkü Bir kahve kokusu kadar güzeldi özlemin Þehre gecenin kasveti her çöktüðünde Sensizliðe üzülmüyorum diyemem Ki üzülmüþlüðümü Uykusuz kaç gecenin karasýna not düþtüm ben bilirim
Ulaþýlmaz olsaydýn Tamam derdim. O çok uzakta Oysaki bir þiir yakýnýmdaydýn Bana uzun uzun destanlar yazdýrmanýn anlamý yoktu Hüzzam þarkýlarý çýnlarken kulaklarýmda "Dokun bana dokun hasretinden öldüm" Nakaratýnda gözlerimden þiirime dökmezdim seni
Bana hece þiiri yaz diyorlar Sen bilmedin ki bana yaz diyenler bilsin Acýlarýmýn heceye Aþkýmýn dizelere sýðmadýðýný. Telaffuzu yok sevgimin Telafisi imkansýz hissettiðim zararýn Sormak geçerse bir gün nasýlsýn diye aklýndan Sorma bana nasýlým diye Bildiðin gibi iyi Bilmediðin kadar kötüyüm hala Yüzümün aksanýnda acýlarým konuþsaydý Kalbimde ki aðrýyý anlatýrdý sana
Sorma bana beni Gözlerim hüzün mevsimi Kirpiklerim sararan yapraklar gibi Ve ben suskuma saklarken hasretimi Yanaklarýmý sildikçe ellerime dökülür Sevgi muhafýzý kadýn adým
Belki Biliyorsun Belki de bilmiyorsun Bu aþk seni katil Beni þair yaptý Sendeki gurur göklere uzanan gökdelen Ben bir gözyaþý damlasýnda minik bir zerre Unutup adanmýþ adaklarý Düþsek de dönüþümsüz bir yola Kurtulamýyoruz bir türlü Kapýmýzý çalan hýrsýz hazandan
Sevmek Sevmekse kanadý kýrýk göçmen kuþu bundan sonra Kahve kokusu olmayan sabahlarýma
Hüzünlükent
Sosyal Medyada Paylaşın:
hüzünlükent Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.