Bir gün bir sarmaþýk gördüm, Kökleri topraðý delmiþ, Dallarý göðe uzanmýþ, Ama yapraklarýnda bir zehir vardý, Sevdikçe öldüren, Yaklaþtýkça yakan...
Ayný o sarmaþýk gibi bir aþk yaþadým, Kalbime dolandý önce, Sarmaþýk gibi masum, Zehir gibi hain. Dokundukça daha çok istedim, Kaçtýkça peþimden geldi.
Her dokunuþundan bir parça kaldý bende, Her sözünde bir yara açýldý derinde. Yapraklar yeþil ama zehir dolu, Aþký güzel ama umut yok. Kurtulmak istedim, Ellerimi kestim dallarýndan, Ama kökleri öyle derine iþledi ki,
Bir gün baktým kendime, Sarmaþýðýn izleriyle kaplýydým, Ama hala ayaktaydým. Dedim ki: “Zehirli aþk da, sarmaþýk da güçlü, Ama ben onlardan daha güçlüyüm.”
Þimdi sarmaþýðýn izleri birer yara izi, Aþkýn zehri birer aný. Beni öldürmeyen o zehir, Artýk beni ben yapan bir hikâye.
Sosyal Medyada Paylaşın:
SadeceGökyüzü Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.