Gecenin suskun köþelerinde, Bir ayet fýsýldýyor, derinden bir ses. Bir yýldýz kayýyor, Ufkun kirpiklerinden… Ve ben, Zamanýn derinliklerinde, Bir sýr gibi büyüyorum.
Kör kuyular çaðýrýyor beni, Seslerinde yankýlanýyor Ýnsanlýðýn en eski duasý. "Bir" olmaya yazgýlý her þey, Gözlerimde yeniden birleþiyor.
Her nefesimde bir öykü, Her bakýþýmda bin yolculuk saklý. Senin sesin ise, Tüm harflerin eþliðinde yankýlanýyor. Adýný bilmediðim bir sevda Ýlmek ilmek iþleniyor yüreðime.
Ey kalbimde saklý kutsal kýssa, Hangi devranýn dudaklarýndan döküldün? Hangi rüyanýn eþiðinden geçtin Kül olmadan?
Þimdi gece, Kendi karanlýðýnda boðulurken, Bir damla gözyaþý gibi Aydýnlatýyor ruhumu. Ve ben, Sonsuz bir evrenin kalbinde, Aþka mühürlü bir yankýyým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oktay Güvener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.