Kör bir yýlan gibi kývrýlýr yollar, uçurumun kenarýna saklanmýþ adýmlar. Sen misin düþenin ardýndan bakan, yoksa yankýlanan bir sessizlik mi? Beyaz bir taþ yuvarlanýr sessizce, kayanýn teninden yankýlanan bir çýðlýk gibi.
Kelimeler, paslý bir býçaðýn sýrtýnda yürüyen mahkûmlar gibi: Her adýmda tenine iþleyen bir çýðlýk taþýr. Her çýðlýk , bir yara açar dilin ucunda. Hiçbir nokta, bitiremez hikayeyi. Virgüller, sustuðun yerde soluklanýr; her durak, bir boþluðun yankýsýdýr. Ama yine de durulmaz çoðu kez; Çünkü susmak, Dilin en acý yarasýdýr.
Avuçlarýnda yeryüzü haritasý gizlidir: Daðlar, düþlerin taþlaþmýþ kabuklarý, Nehirler, geçmiþin kuruyan çizgileri ve þehirler, bir zamanlar çýnlayan seslerin susmuþ yankýlarýdýr.
Gözlerin, bir dað köyünden uçup giden rüzgârlarý taþýr. Ama rüzgâr, bir yalnýzlýðýn baþka bir yalnýzlýða kaçýþýdýr. Her bakýþta çoðalýr yalnýzlýk: Kendi göðsüne çizdiðin bir kapý kilitlenir yeniden.
Ölüm: Kimsenin oturmak istemediði, Ama herkesin muhakkak oturacaðý bir masa. Üstünde yarým kalmýþ bir mektup, ve zamaný tüketen bir mum alevidir. Orada, sana dair bir cümle bekler yazýlmak için: Ama hiçbir zaman baþlamaya cesaret edilmemiþtir.
Öyleyse söyle, hangi güneþ savurur karanlýðý? hangi mevsim getirir topraða diriliþi? Ve biz, neden hâlâ gölgemizin ardýna düþeriz? Oysa gölgeler, yalnýzca varlýðýmýzýn yeryüzündeki yankýlarýdýr.
Belki de, bir çocuðun alfabenin ilk harfini çizdiði o taþ, bir zaman, kendi içimize açýlan bir kapýnýn anahtarýdýr. Ama biz görmeyiz. Çünkü bakmakla görmek arasýnda, ölüm kadar ince bir sis vardýr. O sisin ardýnda, taþlara yazýlan hikâyeler saklýdýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.