Yaralı Sevgiler

Yorgun bir þehir gibi sessizliðin,
Duvarlara çarpan yankýsýz bir ses,
Gözlerinin ferine küsmüþ aynalar gibi,
Uykusuz gecelerde bitmek bilmeyen heves.

Ve bir adým bile atamazsýn geçmiþten,
Adresini yitirmiþ yýllar gibi döner durursun.
Daha kaç kez düþer insan, kendinden geçerek
Adýna aþk denen bu dipsiz kuyuda?


Kaç kez düþer insan,
Ayný karanlýðýn çukuruna,
Her kayboluþta kendine yabancý,
Yine de bilmez misin, küllerin þarkýsýný?

Görmez misin, bekleyiþlerden kopmuþ geceleri,
Adýný bile anmayan yýldýzlarýn sessizliðinde?
Kim bilir kaç umut öldü gözlerinde,
Sessiz bir isyan gibi içinde büyüyen.

Bazen kaybolur insan,
Kendi gölgelerinin izinde,
Bir hayat geçer ansýzýn gözlerinin önünden,
Dilsiz bir film, sustuðu yerden.

Ve kaç kere susar insan,
Güçlü görünmenin inceliðinde,
Her susuþ bir adým daha uzaklaþýr,
Adýna aþk dedikleri o bilinmez yerden.

Yine de sus, söyleme son sözlerini,
Bir aþkýn mezarýnda saklanýr en derin yara,
Hiçbir intikam þifa getirmez artýk,
Bir kendine kalmýþsýn… kendi yaranda.

Býrak, bir söz daha düþmesin dudaklarýndan,
Kapanmayan yaralarýn sessizliðinde kal.
Belki de en derin yara,
Unutmamaktan gelir; kabuksuz, sonsuz kal.
Sosyal Medyada Paylaşın: