bana saati sor
sevdayý örselemiþ yüreðin kýrýklarý acýttýkça kalemi
bir mecnunun ruhunda yanan alevin
dokunduðu her cümle
yakmýþ yýkmýþ çerçevesiz tüm yasaklarý
þimdi aralýksýz
kül yaðýyor el/alemin tüm sokaklarýna ...
........
ömür yýllýðýna yazgý diye karþý duran daðlardan
kar yanýðý siniyor buram buram saçlarýna mevsimin
içindeki sesi öpen kuþlar yolun gölgelerinde kanat çýrpýyor
ve kelebekler taþýyor kanatlarýnda imkansýzýn tüm sýzýlarýný..
bana þimdi yeniden sor saat kaç diye
kaç karanlýðýn sabahý müjdelerken ayaz çarpan bir tokatýn
anlatýrým sana, yüzümde nasýl eskidiðini ...
gülümsemelerin en sahtesine bakan pencerelerde
kirlenirken dünya
ince aymazlýlarý saklayan çekmecelere gömülür kahramanlar
hiç okunmayacak hikayelerde...
bana þimdi yeniden sor saat kaç diye
ben ki
bir göç hikayesinde noktalarýn en sonuncusunda ki uzaðým
dakikalar uzun, saniyeler bir ömür sürer anlattýkça...
belki de
buz sürersin gözlerine, görmemek için
içinde sevgi artýðý var zannettiðin o mahþeri yalnýzlýðýn
seni saran kollarýnda...
bana þimdi yeniden sor saat kaç diye
içinde unutulan zamanlardan derledim bizi,sadece bizi
gözlerindeki neþterin izansýz sahibi
/acýmýyor ki /
çocukluðunu özleyen sýradan kimsesizler yurduna on / beþ kala
hayta bir sessizlik çýrpýnýrken can havzasiýnda
göðüslediðindir
belki de o müthiþ hayat çizgisi...