Usul usul terk ediyor aðaçlarý yapraklar, tüm kasvetiyle sonbahar gidiyor, bazý gönüller hoþnut deðil bu durumdan, olsun yine de gitsin, gitmesi gerekiyorsa o da gitsin.. Kýþ gelsin artýk, üþüsün insanlar, üþüyeyim bende.. (üþümeyesin sen, üþürüm yerine ben..)
Derdim ne insanlarla benim? derdim ne kendimle benim? Sevmiyor muyum insanlarý? sevmiyor muyum kendimi?
sonbahar gidiyor, gitsin. kýþ gelsin, ilkbahar, yaz.. sonbahar gelsin.. kýsýr döngü içinde bir ömür, ömür de gidiyor ne yaþadýðýný anlamadan insan.. Anlamaya vakit býrakmayan bir yazgý, Tanrý, Adem’den dolayý kýzgýn olsa gerek insana, baþkalarýnýn yaptýðý hatanýn bedelini ödemek cezalarýn en büyüðü olsa gerek insana, Oysaki herkes yaptýðýndan sorumluydu, Tanrý kelamýnda böyle yazmýyor muydu? Ne denebilir ki? Tanrýnýn iþine ne karýþýr insan, haddine mi?
Ömür bitiyor, bitsin, bitmesi gereken her þey gibi.. 16.11.2024
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aylak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.