"Anlamýyorsunuz ve de anlamayacaksýnýz beni." dedi, içinden. Dýþýna söyleseydi anlayacaklardý onu. En azýndan belki.. Herkes içine içine söylediði için dýþa söylenenler pek anlamlý gelmiyordu artýk, ona.. Anlamsýz olan da buydu aslýnda. Kimseler anlamadý bunu.. Üzülmüþtü genç adam. Anlaþýlmamýþ olmasýna mý? Yoksa, anlamsýz olaný kimselerin anlamamýþ olmasýna mý? Bilmiyordu. Neye üzüldüðünü dahi bilmiyordu. Acý bir tebessümle "elbet bir gün..." dedi. Cümlesinin sonunu getirmeden. Bu sefer dýþýna.. Etrafýnda kimseler yokken yapmýþtý bunu. ve bunca anlam karmaþasý içinde dalýp gitti uzaklara.. Yakýnlaþsýnlar diye yapmýþtý belki de, Bu da bilinmiyordu. Zaten bildiði çok az þey vardý genç adamýn. Susmuþtu. Bir daha konuþmamak üzere. Ýçindeki kendisiyle bile..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aylak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.