Yürüyorum, þuursuzca yürüyorum Ankara sokaklarýnda, yalnýzlýðýmla volta atýyorum, nereye gideceðimi bilmediðim o sokaklarda.. Tanýdýk bir yüze rast gelmemek istercesine, kafamý kaldýrmadan yürüyorum.. Sýkýldýkça konuþuyorum onunla, -yalnýzlýðýmla- ’Söyle be kardeþim!’ diyor. "Ýçinde ne var ne yok ona dair, söyle.." ’Ne olacak yani, en fazla gene beraber voltalarýz bu þehri.’ diyor. susuyorum. hak veriyorum aslýnda, söyleyemiyorum. Allah kahretsin! söyleyemiyorum..
Son bir umut kafamý kaldýrýyorum, tanýdýk bir yüz arýyorum belki de, bulamýyorum..
Ankara’nýn betonarme binalarýnýn arasýnda, -Cebeci, Kýzýlay, Sýhhýye üçgeni- yalnýzlýðýmla volta atýyorum, geceden kalma kederle..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Aylak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.