Ben Kanarım, Bilmezsiniz

Ben kanarým, bilmezsiniz... fakat bu kanma suya deðildir.
Peygamberin, emanetini taþýdýðý gibi vahye kanarým.
Bazen de sözlerinize kanarým çaresiz;
Ama siz, kanatýrsýnýz kandýðým yerden.

Niçin böyle yakýp yýktýðýmý soruyorsunuz ya...
Neden bu kadar öfkeli bu kalbim, merakta mýsýnýz?
Ýçimdeki yükün aðýrlýðýný anlar gibisiniz de,
Sahiden farkýnda mýsýnýz?

Ben kanarým, bilmezsiniz... fakat bu kanma suya deðildir.
Sözlerinize kanarým;
Kanatýrsýnýz kandýðým yerden.
Öfkeli kalbimi elinize alýp sarmaz mýsýnýz?

Sarýlýrsa belki kanayan yerlerim,
Kapanýr bu yaralar, aðýr aðýr...
Bir sabah doðar içime güneþ, en sessiz haliyle.
Belki o zaman, daðýlýr öfkem rüzgârla birlikte.

Ýyileþmek...
Bir ihtimal, ama uzak deðil.
Bir damla merhametle baþlar belki,
Bir çift sýcak sözle,
Ya da sadece, sessizce anlaþýldýðýmý hissetmekle.

Kim bilir...

Kalbim avucunuzda bir tohum þimdi,
Sevilse yeþermez mi?
Ve kýrýk dallarýndan ömrümün,
çiçekler açmaz mý, yeniden?


Zeynep Zuhal Kýlýnç


Sosyal Medyada Paylaşın: