“ulen ‘lebbeyk böcüsü’ o deði(l), dediðin gibi emme hekaye doðru! bak hinci bizim köye bi çok yünsek mamir gelmiþ dünnenin taaa öteki ucundan get get get bitmez.. taaa Yeniþar’dan; adý üsdünde “ormançý”larým amiri, . bu gafayý gasýtmýþ ki, gör bii! “güçcük daðlarý ben yaratdým” edalarýnda asdýðý-asdýk, kesdiði kesdik.. gapba malý! sanki köylük yerde çalý kesmeyen biri varýmýþ gibi; bizi yaradan da gýþý verende daðda çalýyý etiþdiren de Allah öyle de(ðil) mi? sanki köyde odun bazarý guruluyoru da odun satan olsa da bizde o para nerde bu amir çelene de, çalýya da, bek gýzýyoru evdeði oduna da, dam altýndaðý düðere de verip-alýp ceza yazýyoru hele o aðaç kesennere avlýya direk direyennere ifrit oluyoru elinden gelen cezayý yaðdýrýyoru. . bi harman vahdý, zati milletin caný burnunda, goya bu amir efendi ehtiyacý olannara keresde yazývýyoru, eniþdesi ormancý ya; gari.. peþinden esmeyoru[1] Fe(y)zillahlarýn Necatiyi Necati aða ne derse “o!” oluyoru tabii onun da eline fýrsant geþdi ya gari.. baya bildiðin kýrk yýllýk horsasýný alýyoru. . “bu çok yünsek amir de; emme, nassý burnundan kýl aldýrmayoru Satali’nin bakdýðý “zirat boðasý” ðibi izbandut ðibi ta öyle! kel, sarý, þiþman, iri-yarý ütülü mavý ponturlu gýravatlý çekedi golunda ðara gözlüklü saþlarý arkaya daralý bi ðasalýyoruuu, bi ðasalýyoru kuu sanýsýn makaryosun dölü bi de hanýmý var kii sanýsýn peygamber gülü . abýla narincik, üflesen yýkýlcak sanki adým atarkana bile; her adýmýnda besmele çekiyoru abdasýnan gezdiði muhakkak sanýsýn aklýna geldikçe de namaz gýlýyoru verip alýp okuyup-üfleyoru eþini inanmazsýn yeminine(n) ta öyle, bu adama nazar mý dokanýr ule; duyduðumuz, gördüðümüz, bildiðimiz gibi biri deði(l) vallahi-billahi maþallah-subanallah bi bu melakiye ye bak bi de hu “zirat boðasýna” adamsýz, mesmelesiz adým atmayoru belki de bu ðarý adamý peygamber sanýyoru hani Al(i) Ercan dedikleyin “Dünne gurulalý böyle Eyiler kötüye düþer” . adam kert-kört edip duruyoru, þeytan “þunun depesine bi endir” deyoru emme garýsý ermiþ derecede Müslüman nayet o da i(n)san gocasýnýn depesinden kýlýcýný esirgemeyoru bi adým gerisinden galmayoru, . üflesen uçacak, mekke yapraa ðibi bi de narin mi narin, zýlla yuka adam evlerde avlýya, ahýrlara orman kesilmiþ mi girip bakacak “tavanlara aðaþ döþemiþsiniz” deye ceza yazacak yandýðýmýzýn iresmi basacak cezayý ya; “-aman hayatým, bit-pire vardýr yaa! girme lütven Mehmeet Bey” deye, içeri sokdurtmayo bizim ayýboðaný kendi asla çamýra çatlaða tavýk bokuna tahi basmayo aða elinde mendil, fira burnuna dutuyoru fýsatýný büldukçana ayakkabýsýný, gocasýnýn ayakkabýsýný da silip duruyoru bizim heriflerin nazarý ðeçcek ya hu! [1] peþinden esmemek / eðsmemek / eðsilmemek : yanýndan eksiltmemek, devamlý birlikte olmak
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.