İSYANIM ( 274.)

Uzaktan seni gördüm bir tuhaf oldu içim
Simsiyahtý saçlarýn bembeyaz olmuþ þimdi
Bakýþýndan belliydi hayat yýpratmýþ seni
Fýrtýnalar estiren senden hiç eser yoktu

Ben sana her koþuþta sen uzak durdun benden
Ne bir kere aradýn ne bir kere sordun
Kusurlar dilde miydi yoksa þaibe miydi
Nerede hata yaptýk yoksa suç bizde miydi

Aþk denilen yangýnda yandý kavruldu gönlüm
Çepeçevre çevrildim kurtulmak ne mümkün
Ne vuslata kavuþtuk ne de hasretlik bitti
Zaman harcadý bizi aþkýmýzý bitirdi

Aþk denilen yangýnda yandým kavruldum
Çepeçevre çevrildim zaman içinde
Ne vuslat mümkün oldu ne hasret bitti
Tükendim yýkýldým bu aþk selinde

Hayatýn son deminde aþkla girersen cenge
An gelir ki gönlüne bir sevda düþer
Gün gelir ki dilinden düþen þiirin
Her satýrý ayrý dert ayrý perdedir

Biliyorum ki aþk ayrýlýk dahilinde
Ruhumda yarattýðýn yýkýntýya isyaným
Mümkün müdür böylesi sever iken nisyaným
Korku iþgalinde ki hayallerden yoruldum



Fatma Ayten Özgün
Sosyal Medyada Paylaşın: